Na każdym szczeblu drabiny holenderskiego społeczeństwa tego okresu, gospodyni domowa czyni sobie z wzorowego prowadzenia gospodarstwa najwyższą cnotę. Wysiłki te korespondują z jej religijnie usankcjonowaną rolą społeczną, a efekty niemal kompulsywnych porządków i zabiegów higienicznych składają się na powszechnie szanowany i podziwiany obraz kraju czystych i schludnych domów, ulic i miast.
Wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie zatytułowana Przesilenie. Malarstwo Północy 1880 – 1910 wzbudziła spory entuzjazm publiczności. Wśród obrazów pędzla malarzy szwedzkich, duńskich, norweskich i islandzkich moją uwagę przykuł obraz Alberta Edelfelta zatytułowany Dzieci w brzozowym lesie nad fiordem Haikko. Postanowiłam dowiedzieć się więcej o tym dziele i jego autorze.
Powojenny design wielu kojarzy się przede wszystkim z meblarstwem, szkłem i ceramiką, rozumianymi w kontekście funkcjonalnym. Wzrok kierujemy głównie na serwisy do kawy, szklane wazony czy krzesła i stoły. Jednak, gdy przyjrzymy się bliżej, dostrzeżemy zupełnie inne kategorie, wyłaniające się z szerokiego pojęcia polskiego designu – są nimi niewielkie figurki i dekoracyjne materiały. Przedstawienia o motywach animalistycznych bazują właśnie na nich, ukazując nam różnorodność i fascynującą charakterystykę świata zwierząt, widzianą oczami polskich projektantów.
Harmonijne rozwiązania kompozycyjne, wyraźne odniesienia do motywów sztuki antycznej oraz niezwykła dbałość o szczegóły stały się znakiem rozpoznawczym Antoniego Brodowskiego, artysty garściami czerpiącego z rozwiązań klasycyzmu. Jego ponadprzeciętny talent wraz z zainteresowaniem dziedzictwem starożytności, uwidacznia się przede wszystkim w interpretacji tragicznej historii Edypa i Antygony oraz przedstawieniu figury pięknego Parysa – dziełach, które możemy podziwiać w Galerii Sztuki XIX Wieku.
Lato się skończyło, gdzieś w pamięci pozostają jeszcze długie słoneczne dni i wszystko, co przyniosła ze sobą wakacyjna pora. A my z kubkiem gorącej herbaty zanurzmy się na chwilę w jesienno-zimową noc. To dobry moment, aby zaprezentować trzy najpiękniejsze moim zdaniem nokturny z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. Nokturny – czyli obrazy nocy, pełne mroku i sekretów.
Chyba każdy z nas zna początek hasła koń1 z pierwszej encyklopedii polskiej z XVIII w. Nowe Ateny albo Akademia wszelkiej scjencji pełna… brzmiący: Koń jaki jest, każdy widzi. O koniu można napisać wiele, że jego pierwsze wizerunki powstały w paleolicie, że od XVIII wieku był popularnym elementem portretów, czy to, że w sztuce i literaturze może symbolizować złe uroki, śmierć, ale też odwagę. Koń w sztuce to ogromny temat, dlatego ja postanowiłam przedstawić kilka wybranych przeze mnie przykładów wizerunku konia. Takich, które są mi najbliższe i według mnie najlepsze.
Niecierpliwy i zbuntowany, samozwańczy barbarzyńca, czuły i pełny przemocy, twórca dzikich bestii przepełniony chęcią stworzenia świata całkowicie swojego. Maurice’a de Vlamincka można opisać na wiele sposobów. Najlepiej jednak zrobić to poprzez jego sztukę…
Przejmujące przedstawienie siedzącej Matki Boskiej, która trzyma na kolanach zdjęte z krzyża ciało Jezusa Chrystusa przywodzi na myśl ogrom cierpienia i niepojęty smutek matki, która doświadcza czegoś, czego nigdy doświadczać nie powinna. Pieta, bo o niej mowa, słowo z włoskiego oznaczające miłosierdzie, jest doskonałym przykładem na to, jak poprzez sztukę ukazać stratę, żal i rozpacz matki tracącej dziecko.
Losy obrazu przypominają ludzkie. Prace, niegdyś cenione i pozostające w centrum uwagi, z czasem mogą stracić swój status i przestać wzbudzać uprzednie zainteresowanie. Tak się stało z Portretem Maertena Soolmansa, niegdyś uznawanym za oryginalny obraz Rembrandta, a dziś będącym jedynie dziełem warsztatu mistrza.
Na czyich głowach spoczywały korony z Galerii Sztuki Dawnej? Jaka historia wiąże się z ich powstaniem i czy naprawdę są tym, na co wyglądają? Odpowiedzi na te pytania szukałam przygotowywując się do opowiadania o insygniach królewskich w ramach projektu wolontariackiego „O dziełach sztuki”.