Amerykańska, dziewiętnastowieczna pisarka – Charlotte Brontë przypisywała oczom rolę tłumacza duszy. To właśnie spojrzenie miało zdradzać nawet najbardziej skrywane uczucia. Prawdopodobnie dlatego osiemnastowieczne miniatury wymieniane między kochankami dekorował wizerunek oka, a przykład takiego sentymentalnego podarku możemy znaleźć w Galerii Sztuki XIX wieku Muzeum Narodowego w Warszawie.
Zacznijmy od tego, po co nam krzesło. Niewątpliwie po to, aby uczynić nasze życie wygodniejszym, a nawet luksusowym, jeśli zamiast na zwykłym krześle usiądziemy na jego wersji premium, czyli na fotelu. W zależności od potrzeby, na krześle możemy przycupnąć, usiąść albo się rozsiąść, a jak wiadomo, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Jednak zwiedzając Galerię Wzornictwa, w której prezentowana jest kolekcja wybranych krzeseł i foteli polskich projektantów, usiąść nie możemy, bo tutaj krzesła są eksponatami, które mamy podziwiać, a nie ich używać. Pozostaje nam więc punkt widzenia godny miłośnika sztuki – można te meble obejrzeć z bliska, ale z zachowaniem odpowiedniego dystansu.
Co to znaczy jeść jak u polskiego króla? Czy tylko król jadał na porcelanie? Na te i inne pytania spróbuję znaleźć odpowiedź poniżej. Galeria Sztuki Dawnej w MNW prezentuje, oprócz malarstwa, rzeźb czy tkanin, również wyroby ze szkła i porcelany. Mam wrażenie, że nie cieszą się one tak wielką popularnością jak inne dziedziny sztuki. A szkoda, bo to bogactwo form oraz zdobień. Zresztą wyroby rzemiosła niejednokrotnie były nawet bardziej cenione niż malarstwo i … droższe.
Na każdym szczeblu drabiny holenderskiego społeczeństwa tego okresu, gospodyni domowa czyni sobie z wzorowego prowadzenia gospodarstwa najwyższą cnotę. Wysiłki te korespondują z jej religijnie usankcjonowaną rolą społeczną, a efekty niemal kompulsywnych porządków i zabiegów higienicznych składają się na powszechnie szanowany i podziwiany obraz kraju czystych i schludnych domów, ulic i miast.
Wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie zatytułowana Przesilenie. Malarstwo Północy 1880 – 1910 wzbudziła spory entuzjazm publiczności. Wśród obrazów pędzla malarzy szwedzkich, duńskich, norweskich i islandzkich moją uwagę przykuł obraz Alberta Edelfelta zatytułowany Dzieci w brzozowym lesie nad fiordem Haikko. Postanowiłam dowiedzieć się więcej o tym dziele i jego autorze.
Powojenny design wielu kojarzy się przede wszystkim z meblarstwem, szkłem i ceramiką, rozumianymi w kontekście funkcjonalnym. Wzrok kierujemy głównie na serwisy do kawy, szklane wazony czy krzesła i stoły. Jednak, gdy przyjrzymy się bliżej, dostrzeżemy zupełnie inne kategorie, wyłaniające się z szerokiego pojęcia polskiego designu – są nimi niewielkie figurki i dekoracyjne materiały. Przedstawienia o motywach animalistycznych bazują właśnie na nich, ukazując nam różnorodność i fascynującą charakterystykę świata zwierząt, widzianą oczami polskich projektantów.
Harmonijne rozwiązania kompozycyjne, wyraźne odniesienia do motywów sztuki antycznej oraz niezwykła dbałość o szczegóły stały się znakiem rozpoznawczym Antoniego Brodowskiego, artysty garściami czerpiącego z rozwiązań klasycyzmu. Jego ponadprzeciętny talent wraz z zainteresowaniem dziedzictwem starożytności, uwidacznia się przede wszystkim w interpretacji tragicznej historii Edypa i Antygony oraz przedstawieniu figury pięknego Parysa – dziełach, które możemy podziwiać w Galerii Sztuki XIX Wieku.
Lato się skończyło, gdzieś w pamięci pozostają jeszcze długie słoneczne dni i wszystko, co przyniosła ze sobą wakacyjna pora. A my z kubkiem gorącej herbaty zanurzmy się na chwilę w jesienno-zimową noc. To dobry moment, aby zaprezentować trzy najpiękniejsze moim zdaniem nokturny z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. Nokturny – czyli obrazy nocy, pełne mroku i sekretów.
Chyba każdy z nas zna początek hasła koń1 z pierwszej encyklopedii polskiej z XVIII w. Nowe Ateny albo Akademia wszelkiej scjencji pełna… brzmiący: Koń jaki jest, każdy widzi. O koniu można napisać wiele, że jego pierwsze wizerunki powstały w paleolicie, że od XVIII wieku był popularnym elementem portretów, czy to, że w sztuce i literaturze może symbolizować złe uroki, śmierć, ale też odwagę. Koń w sztuce to ogromny temat, dlatego ja postanowiłam przedstawić kilka wybranych przeze mnie przykładów wizerunku konia. Takich, które są mi najbliższe i według mnie najlepsze.
Niecierpliwy i zbuntowany, samozwańczy barbarzyńca, czuły i pełny przemocy, twórca dzikich bestii przepełniony chęcią stworzenia świata całkowicie swojego. Maurice’a de Vlamincka można opisać na wiele sposobów. Najlepiej jednak zrobić to poprzez jego sztukę…