Trwająca do początku marca wystawa Przesilenie. Malarstwo Północy 1880-1910, prezentująca szeroki przekrój sztuki krajów nordyckich, sprawiła, że postanowiłyśmy prawie całą redakcją wybrać z niej najpiękniejsze, naszym zdaniem obrazy. Każda z nas wskazała takie dzieło, które najbardziej współgra z jej wrażliwością i spojrzeniem na sztukę. Co ciekawe, żadne z nich się nie powtórzyło! Zapoznajcie się z naszym zestawieniem, może wśród tych obrazów znajdziecie swój ulubiony?
Harmonijne rozwiązania kompozycyjne, wyraźne odniesienia do motywów sztuki antycznej oraz niezwykła dbałość o szczegóły stały się znakiem rozpoznawczym Antoniego Brodowskiego, artysty garściami czerpiącego z rozwiązań klasycyzmu. Jego ponadprzeciętny talent wraz z zainteresowaniem dziedzictwem starożytności, uwidacznia się przede wszystkim w interpretacji tragicznej historii Edypa i Antygony oraz przedstawieniu figury pięknego Parysa – dziełach, które możemy podziwiać w Galerii Sztuki XIX Wieku.
Lato się skończyło, gdzieś w pamięci pozostają jeszcze długie słoneczne dni i wszystko, co przyniosła ze sobą wakacyjna pora. A my z kubkiem gorącej herbaty zanurzmy się na chwilę w jesienno-zimową noc. To dobry moment, aby zaprezentować trzy najpiękniejsze moim zdaniem nokturny z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. Nokturny – czyli obrazy nocy, pełne mroku i sekretów.
Chyba każdy z nas zna początek hasła koń1 z pierwszej encyklopedii polskiej z XVIII w. Nowe Ateny albo Akademia wszelkiej scjencji pełna… brzmiący: Koń jaki jest, każdy widzi. O koniu można napisać wiele, że jego pierwsze wizerunki powstały w paleolicie, że od XVIII wieku był popularnym elementem portretów, czy to, że w sztuce i literaturze może symbolizować złe uroki, śmierć, ale też odwagę. Koń w sztuce to ogromny temat, dlatego ja postanowiłam przedstawić kilka wybranych przeze mnie przykładów wizerunku konia. Takich, które są mi najbliższe i według mnie najlepsze.
Mela Muter pozostawiła po sobie bogaty dorobek malarski. Jej dzieła są jednak rozproszone, znajdują się głównie w kolekcjach prywatnych. Artystka należała do kręgu École de Paris, przyjaźniła się z Leopoldem Gottliebem, Romanem Kramsztykiem, a w późniejszych latach z Rainerem M. Rilkem. Portretowała między innymi Władysława Reymonta i jego żonę Aurelię oraz Leopolda Staffa. W swojej twórczości wielokrotnie podejmowała temat niedoli zwykłego człowieka. Była obdarzona niezwykłym zmysłem obserwacji, umiejętnością syntezy tego, co jest w obrazie ważne. Styl jej prac możemy rozpoznać na pierwszy rzut oka. O losach wybitnej malarki, do niedawna zapomnianej w Polsce, opowiada Karolina Prewęcka w książce Mela Muter. Gorączka życia.
Przejmujące przedstawienie siedzącej Matki Boskiej, która trzyma na kolanach zdjęte z krzyża ciało Jezusa Chrystusa przywodzi na myśl ogrom cierpienia i niepojęty smutek matki, która doświadcza czegoś, czego nigdy doświadczać nie powinna. Pieta, bo o niej mowa, słowo z włoskiego oznaczające miłosierdzie, jest doskonałym przykładem na to, jak poprzez sztukę ukazać stratę, żal i rozpacz matki tracącej dziecko.
Losy obrazu przypominają ludzkie. Prace, niegdyś cenione i pozostające w centrum uwagi, z czasem mogą stracić swój status i przestać wzbudzać uprzednie zainteresowanie. Tak się stało z Portretem Maertena Soolmansa, niegdyś uznawanym za oryginalny obraz Rembrandta, a dziś będącym jedynie dziełem warsztatu mistrza.
Wystawa twórczości Anny Bilińskiej w Muzeum Narodowym w Warszawie już została zamknięta. Miała bardzo dobre recenzje. Zewsząd dochodziły entuzjastyczne głosy widzów. Podziw dla Artystki i zachwyt jej dziełem mieszały się z pogłębioną refleksją nad sytuacją kobiety w XIX wieku. A ja w wyobraźni przywołuję po raz kolejny jej Portret własny (niedokończony) w kolorze starej fotografii…
Wracając z oprowadzania po wystawie Artystka. Anna Bilińska 1854–1893 ujrzałam w oknie księgarni książkę. Na jej okładce widniała znajoma sylwetka. Była to postać z Portretu młodej kobiety z różą w ręku, który zamykał ekspozycję. Książka napisana przez Sylwię Zientek nosi tytuł Polki na Montparnassie. Musiałam ją przeczytać.
Poznański Okrąglak, para nudystów na plaży w Chałupach, obok cerkiew w Białym Borze, Pacanów ze słynnym koziołkiem i kopalnia w Bełchatowie – gdzie w jednej przestrzeni można zobaczyć tak różne miejsca? Otóż w Muzeum Plakatu w Wilanowie na wystawie Polska. Ryszard Kaja (1962-2019).