Nie ukrywam, że dla mnie, jako koordynatorki wolontariatu, końcoworoczny czas jest wyjątkowo ważny. To czas podsumowań, przyglądania się temu, co się udało, a co nie oraz wyciągania wniosków na przyszłość. To też czas dzielenia się z innymi tym, co udało nam się wspólnie zdziałać na rzecz instytucji, która nas łączy, czyli MNW. Dlatego też chciałam podzielić się, zarówno konkretnymi danymi, jak i własnymi, subiektywnymi wrażeniami z 2023 roku.
Wystawa w Muzeum Narodowym w Warszawie zatytułowana Przesilenie. Malarstwo Północy 1880 – 1910 wzbudziła spory entuzjazm publiczności. Wśród obrazów pędzla malarzy szwedzkich, duńskich, norweskich i islandzkich moją uwagę przykuł obraz Alberta Edelfelta zatytułowany Dzieci w brzozowym lesie nad fiordem Haikko. Postanowiłam dowiedzieć się więcej o tym dziele i jego autorze.
Pozwólcie po raz kolejny zaprosić się na wystawę do Gabinetu Fotografii, tym razem, aby podziwiać XIX- i XX-wieczne tableau. Oryginalne, czasem bardzo bogate, innym razem skromne, zawsze unikalne – tableau były wyjątkową pamiątką i dowodem uznania wobec osób, które połączyła praca, nauka, wspólne przedsięwzięcie lub po prostu przyjaźń. Dla współczesnych stanowią źródło wiedzy wszelakiej – od historii, poprzez architekturę przedwojenną, stosunki społeczne aż po historię mody. Nie sposób w tym miejscu opisać wszystkie tableau, które można zobaczyć na wystawie, dlatego skupię się na kilku wybranych, z nadzieją, że zachęcę Was do wizyty w Gabinecie.
Powojenny design wielu kojarzy się przede wszystkim z meblarstwem, szkłem i ceramiką, rozumianymi w kontekście funkcjonalnym. Wzrok kierujemy głównie na serwisy do kawy, szklane wazony czy krzesła i stoły. Jednak, gdy przyjrzymy się bliżej, dostrzeżemy zupełnie inne kategorie, wyłaniające się z szerokiego pojęcia polskiego designu – są nimi niewielkie figurki i dekoracyjne materiały. Przedstawienia o motywach animalistycznych bazują właśnie na nich, ukazując nam różnorodność i fascynującą charakterystykę świata zwierząt, widzianą oczami polskich projektantów.
Trwająca do początku marca wystawa Przesilenie. Malarstwo Północy 1880-1910, prezentująca szeroki przekrój sztuki krajów nordyckich, sprawiła, że postanowiłyśmy prawie całą redakcją wybrać z niej najpiękniejsze, naszym zdaniem obrazy. Każda z nas wskazała takie dzieło, które najbardziej współgra z jej wrażliwością i spojrzeniem na sztukę. Co ciekawe, żadne z nich się nie powtórzyło! Zapoznajcie się z naszym zestawieniem, może wśród tych obrazów znajdziecie swój ulubiony?
Harmonijne rozwiązania kompozycyjne, wyraźne odniesienia do motywów sztuki antycznej oraz niezwykła dbałość o szczegóły stały się znakiem rozpoznawczym Antoniego Brodowskiego, artysty garściami czerpiącego z rozwiązań klasycyzmu. Jego ponadprzeciętny talent wraz z zainteresowaniem dziedzictwem starożytności, uwidacznia się przede wszystkim w interpretacji tragicznej historii Edypa i Antygony oraz przedstawieniu figury pięknego Parysa – dziełach, które możemy podziwiać w Galerii Sztuki XIX Wieku.
Lato się skończyło, gdzieś w pamięci pozostają jeszcze długie słoneczne dni i wszystko, co przyniosła ze sobą wakacyjna pora. A my z kubkiem gorącej herbaty zanurzmy się na chwilę w jesienno-zimową noc. To dobry moment, aby zaprezentować trzy najpiękniejsze moim zdaniem nokturny z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. Nokturny – czyli obrazy nocy, pełne mroku i sekretów.
Chyba każdy z nas zna początek hasła koń1 z pierwszej encyklopedii polskiej z XVIII w. Nowe Ateny albo Akademia wszelkiej scjencji pełna… brzmiący: Koń jaki jest, każdy widzi. O koniu można napisać wiele, że jego pierwsze wizerunki powstały w paleolicie, że od XVIII wieku był popularnym elementem portretów, czy to, że w sztuce i literaturze może symbolizować złe uroki, śmierć, ale też odwagę. Koń w sztuce to ogromny temat, dlatego ja postanowiłam przedstawić kilka wybranych przeze mnie przykładów wizerunku konia. Takich, które są mi najbliższe i według mnie najlepsze.
Mela Muter pozostawiła po sobie bogaty dorobek malarski. Jej dzieła są jednak rozproszone, znajdują się głównie w kolekcjach prywatnych. Artystka należała do kręgu École de Paris, przyjaźniła się z Leopoldem Gottliebem, Romanem Kramsztykiem, a w późniejszych latach z Rainerem M. Rilkem. Portretowała między innymi Władysława Reymonta i jego żonę Aurelię oraz Leopolda Staffa. W swojej twórczości wielokrotnie podejmowała temat niedoli zwykłego człowieka. Była obdarzona niezwykłym zmysłem obserwacji, umiejętnością syntezy tego, co jest w obrazie ważne. Styl jej prac możemy rozpoznać na pierwszy rzut oka. O losach wybitnej malarki, do niedawna zapomnianej w Polsce, opowiada Karolina Prewęcka w książce Mela Muter. Gorączka życia.
Czy widzieliście już najnowszą wystawę plakatów ze zbiorów Muzeum Plakatu w Wilanowie? Nie musicie nawet wchodzić do budynku, ponieważ plakaty znajdują się… na ogrodzeniu gmachu Muzeum Narodowego w Warszawie.